راه مقدس

علی٬ شاه مردان است؛ علی٬ الگوی همسران و پدران است؛ علی٬ راهبر حق و حقیقت رهروان است. در علی٬ عالی اعلا را می‌توان دید؛ با علی٬ میتوان سعید شد... «ادامه مطلب» ...

حضرت پدر

هر دری، دیوار و تکیه گاهی دارد و هر چهار دیواری، ستونی.

بی تکیه گاه و دیوار، در، بی معنا و سست است و بی ستون، چهار دیواری، واژگون و ویرانه.

اگر مادر، بر در است و در به در اولاد خویش، این پدر است که پشت و پناه آن در است و استوانه خانه و خانواده.

هر والدی، پدر نیست؛ هر واسطهٔ شکل گرفتن نطفه ای، پدر بودن نمی‌داند؛ همانگونه که هر مذکری مرد نیست و هر صاحب ذَکَری ، مردانگی نمی‌فهمد.

برای پدر بودن، باید مرد بود؛ باید اهل درد بود؛ باید مدام در حال نبرد بود؛ آن هم مجاهده‌‌‌ای سخت و مدام و جانکاه!

پدر اگر پدر باشد، در مصاف شدائد و مشکلات از پای نمی‌نشیند تا خاکستر اندوه و رنج بر رخسار خانواده اش ننشیند؛ می‌جنگد با روزگار غدار تا شادی بسیار را روزی خانوارش سازد.

پدر اگر پدر باشد، اهل قمار کردن است! نه آن قماری که آسایش و آرامش اهل و عیالش را به باد فنا دهد؛ هرگز!

بلکه او خودش را، جوانی اش را، تواناییهای جسمی‌و روحی و مادی و معنوی اش را بر سر قماری عشقناک میبازد.

او خود را به معرکه قماری می‌اندازد که نتیجه اش جز حراج خویشتن نیست.او عالمانه پای در قمارخانهٔ مقدسی می‌نهد که بازندگانش، برندگان همیشه دورانند و مجاهدان سربلند هر دو جهان.

او موهای سیاهش را می‌بازد تا سفیدبختی و سعادت فرزندانش را به نظاره بنشیند؛ او جان و توانش را میبازد تا دولت و شوکت اولادش را ببیند؛ او مال و اموالش را می‌بازد تا لبخند رضایت و آرامش دلبندانش را مشاهده نماید؛ او خودش را میبازد تا گرگ خواری و بی عزتی، پاره‌های تنش را ندرد و همای عزت و عافیت بر شانه‌های عزیزانش بنشیند.

پدر اگر پدر باشد، دستان پینه بسته اش مدال افتخار اوست؛ آنقدر می‌دود از پی معاش اهل منزل که راه را پر آبله می‌کند؛ خم می‌شود و نمی‌شکند، درد می‌بیند و دم بر نمی‌آورد، ایثار و از خود گذشتگی می‌کند و چشمداشت و انتظاری ندارد.

پدر اگر پدر باشد٬ زبانش حمایت است و عملش پشتیبانی؛ ماشین زیر پایش را می‌فروشد تا چرخ زندگی فرزندش بچرخد؛ خانه اش را کوچکتر می‌کند تا مازاد بهایش٬ سرمایه فرزندش شود برای زندگی آرام و شاد؛ فرش سرایش را به حراج می‌گذارد تا آسایش فرزندش به تاراج نرود.

پدر اگر پدر باشد٬ کاشف استعداد فرزند است٬ حامی‌رشد و شکوفایی توانایی‌ها و هنرهای جگرگوشه خویش است؛ او را در همه حال٬ در جایگاه فردی خواهی دید که برای به ثمر نشستن ثروتهای خدادادی دلبند مستعد خود٬ از هیچ کوشش مادی و معنوی‌‌‌ای دریغ نمی‌کند.

پدر اگر پدر باشد٬ عاشقانه به عشق پاک میوه دلش عشق می‌ورزد و او را در همسرگزینی و پی ریزی و پیشبرد زندگی مشترک٬ حمایت و یاری می‌نماید و از هر آنچه و هرآنکه٬ موجب آزار و ناآرامی‌عزیزانش گردد بیزار و منزجر است.

پدر اگر پدر باشد٬ غیور است در حلال و حرام الهی٬ نه متعصب نسبت به خواست خود و یا حرف و حدیث این و آن؛ او را پناهگاه امن و آرامی‌خواهی یافت برای درد و دلهای زنانه دخترانش؛ او را ملجأ آرامبخشی خواهی دید برای دلگویه‌های مردانهٔ پسرانش؛ او را تکیه گاه استواری خواهی شناخت برای هرچه به پشتوانه‌‌‌ای صادقانه و بی غل و غش نیاز دارد.

پدر اگر پدر باشد٬ در گفتار و کردار چنان است که اهالی خانه در نبودش لحظه شماری می‌کنند برای آمدنش٬ و در کنارش٬ خدا خدا می‌کنند برای کندتر شدن حرکت عقربه‌های ساعت تا بلکه زمان بیشتری را مشغول نوش جان نمودن از شراب طهور حضور شادی آفرین و آرامبخش٬ و وجود حمایتگر و صبورش باشند.

پدر اگر پدر باشد٬ مدیر و مدبر است٬ خدمتگزار همسر است٬ مایه عزت مادر است٬ باعث عزیز شدن پسر بزرگتر است٬ نازکش و پشتیبان دختر است٬ فراهم کننده سرمایه کار و زندگی فرزندان مذکر است.

پدر اگر پدر باشد٬ عطر نان حلالش مستت می‌کند؛ کلام امیدبخشش روحت را به پرواز در می‌آورد؛ افعال گره گشایش خاطرت را آسوده می‌سازد؛ راهنمایی‌های دلسوزانه و مشاوره‌های کاربردی اش٬ راهت را روشن می‌کند؛ و وجود پر برکتش مایهٔ رونق زندگی و اوج گرفتن کمال توست.

پدر اگر پدر باشد٬ با تمام قوا٬ حمایتگر است که معنا و مفهوم حقیقی پدر یعنی کسی را در زندگی ات داشته باشی که در هر مکان و زمان و شرایطی٬ حامی‌و پشت گرمی‌بی چون و چرایت باشد.

پدر اگر پدر باشد٬ تاج سر است؛ عزیزترین گوهر است؛ هرچه بر عمرش افزوده می‌شود گرانبهاتر می‌گردد؛ کتابخانه‌‌‌ای از تجربه‌های زرین و چهل ستونی مستحکم و بیقرین است.

قدم او را باید بر روی چشم گذاشت و در بالاترین جای خانه٬ جای داد؛ او را باید بر سر نهاد و تا همیشه عزیز داشت؛ او را باید پای بوسید و خاک قدمهایش را توتیای دیده نمود.

پدر اگر پدر باشد٬ دعایش دعای انبیاست و وجودش سراسر عشق و صفا. اگر کسی را در زندگی ات داری که برایت حقیقتا پدری می‌کند٬ هماره قدردانش باش؛ در زبان و عمل به پیشواز خدمت رسانی و مهرورزی خالصانه با او برو؛ که پدر یعنی مرام و معرفت مقدس و والا٬ و پدر بودن یعنی داشتن مروتی بی انتها و مودتی بی ریا.

پدر اگر پدر باشد٬ قدرت توأم با محبت خداوند را جلوه‌‌‌ای دیگر است؛ او بارقه رحمت حمایتگر حی داور است؛ او سنگ زیرین آسیاب و تسهیل گر حیات برتر است؛ او نوری از انوار مشعشع جمال و کمال حیدر است؛ او مرید مسلک علی و پیرو راه و رسم پدرانه‌ها و همسرانه‌های مردی است که وصی و جانشین پیامبر است؛ او مایهٔ سعادت و بهروزی اهل و عیال و فرزند و همسر است؛ او عید خانه و حال و احوال سعید خانواده‌‌‌ای حق و حقیقت محور است؛ او سربازی مهدی باور و مهدی یاور و مهدی پرور است.

پدرانی که خود را عاشق مهدی می‌دانند٬ می‌بایست بدانند برای پدری مهدوی بودن٬ باید علوی باشند؛ باید علی وار مردانگی کنند و چون علی٬ راه همسری و پدری در پیش گیرند تا به عید سعید پدرانه‌های ناب و الهی٬ مسعود و مأجور و مفتخر گردند.

که علی ولادتش عید است؛ ولایتش عید است؛ وجودش عید است. عید٬ یعنی علی؛ علی٬ سراسر عید است؛ علی٬ حقیقت عید است؛ زندگی و بندگی علی٬ یعنی عید و سعادت٬ و علویون سعادتمندند.

علی٬ شیر یزدان است؛ علی٬ شاه مردان است؛ علی٬ الگوی همسران و پدران است؛ علی٬ راهبر حق و حقیقت رهروان است.

در علی٬ عالی اعلا را می‌توان دید؛ با علی٬ میتوان سعید شد؛ که امام علی علیه السلام٬ عبد بینظیر خدا و عید اعلاست.

دوستت دارم حضرت پدر

لینک مطلب:

http://rahemoghaddas.blog.ir/post/339

محمدمهدی مقدم

کرونا، بیماری فراگیری که این روزها مهمان ناخوانده سرزمینمان شده است، یکبار دیگر بهانه‌‌‌ای شد تا سپاسگزار کادری دلسوز و ایثارگر باشیم که... «ادامه مطلب» ...

خدا قوت مجاهدان راه سلامت

کرونا، بیماری فراگیری که این روزها مهمان ناخوانده سرزمینمان شده است، یکبار دیگر بهانه‌‌‌ای شد تا سپاسگزار کادری دلسوز و ایثارگر باشیم که با پشتکار و محبت و دلسوزی بسیار، در خط مقدم نبرد با این ویروس قرار دارند.

قدردانی از این فرشتگان سخت‌کوش و مهربان اگرچه هرگز در قالب کلمات و جملات نخواهد گنجید اما؛

پزشک گرامی، بهیار و بهداشت یار ارجمند، پرستار عزیز و تک تک اعضای گرانقدر مجموعه بهداشت و درمان:

خدا قوت! خسته نباشید! اگرچه می‌دانیم خستگی را خسته کرده‌اید بس که از خودتان مایه می‌گذارید تا مبادا شرمسار خانوده‌هایی شوید که چشمشان به التیام دردهای عزیزانشان است؛ خستگی را خستۀ پایداری و استقامتتان در برابر ناملایمات و سختی‌ها می‌کنید تا آنجا که اغراق نیست اگر باور داشته باشیم، حتی در و دیوار خانه‌های بهداشت، درمانگاه‌ها و بیمارستانها از شما بابت این همه پایداری و مهرورزی، شرمسار است.

پرستاری، بالی است برای پرواز در آسمان رضایت خدا. پرستار، با شوق و رنج می‌کوشد تا رنج انسان را به شوق و آرامش برساند. آنگاه که دردمندی، سلامت خود را بازیابد؛ آنگاه که دستی به نشان شکر به آسمان، بلند شود؛ این ملائکند که پرستاران و طبیبان را می‌ستایند.

در بزرگی جایگاه و ارج و منزلت شما همین بس که علامه طباطبایی فیلسوف و مفسر بزرگ شیعه، خطاب به پرستاران و مراقبان بیماران می‌گوید:

«حاضرم ثواب ۷۰ سال نماز شبم را با یک شب مراقبت از بیمار عوض کنم»

و نیز، از جمله سخنانی که پیامبر صلی الله علیه و آله در آخرین روزهای عمر بابرکتشان در مسجد مدینه فرمودند، چنین است:

«من قام علی مریض یوما و لیلة، بعثه الله مع ابراهیم الخلیل علیه السلام، فجاز علی الصراط کالبرق اللامع، و من سعی لمریض فی حاجة فقضاها، خرج من ذنوبه کیوم ولدته امه» (بحارالانوار، ج76، ص368 )

کسی که یک شبانه‌روز پرستاری بیماری را به عهده بگیرد، خداوند او را با ابراهیم خلیل علیه السلام محشور می‌کند، پس همچون درخشش برقی از صراط عبور می‌کند. و کسی که در برطرف کردن نیازهای مریض تلاش کند و نیاز او را برآورد، همانند روزی که از مادر متولد شده است از گناهانش پاک می‌گردد.

عرض خدا قوت و تشکر فراوان و دعای خیر و سلامتی برای کادر پزشکی و پرستاری و خدمات درمانی.

دستان خدا به همراهتان‌‌‌ای دستان سرشار از عاطفه و مهر. دعای همه دردمندان، بدرقه راهتان‌‌‌ای مجاهدان راه سلامت. خدا پشت و پناهتان ای باغبانهای گل‌های پژمُرده و شاخه‌های شکسته. نسیم رضایت خدا گوارای وجودتان‌‌‌ای جلوه های فداکاری و صبر،‌‌‌ای اسوه‌های نیکوکاری،‌‌‌ای پزشکان و پرستار ان عزیز و ارجمند...

اجرکم عندالله

لینک مطلب:

http://rahemoghaddas.blog.ir/post/338

محمدمهدی مقدم

اگر میخواهی راه هزارساله را یک شبه طی کنی، راهش به راه این و آن رفتن نیست؛ هزار راه، بی راهنمای راه شناس الهی، بیراهه‌هایی است که جز خستگی و پوچی و ناامیدی و انحراف، ثمره‌‌‌ای ندارد. شاهراه هدایت حقه را در نهاد هدایت یافته حق و حقیقت جستجو کن؛ هدایتگرت اگر‌هادی باشد، مهدی می‌شوی... «ادامــــــــــــــه» ...

محمدمهدی مقدم

حتما بسیار در فضای مجازی و همچنین زندگی اجتماعی به اشخاصی بر خورده اید که شعارشان این است: «تابع قانون خودم»!... «ادامه مطلب» ...

قانون خودم!

حتما بسیار در فضای مجازی و همچنین زندگی اجتماعی به اشخاصی بر خورده اید که شعارشان این است: «تابع قانون خودم»!

این عبارت را شاید بتوان کفرآمیز ترین، شرک آلود ترین و صد البته، جاهلانه ترین و غیر انسانی ترین باور دانست که یک بشر می‌تواند بدان اعتقاد داشته و بر اساس آن، عمل و زندگی نماید.

سالها پیش، وقتی اولین بار با مفهوم اومانیسم یا همان انسان محوری، آشنا شدم و درباره آن به مطالعه و تحقیق پرداختم، برایم بسیار عجیب بود که چطور یک انسان با اینهمه ضعف و ناتوانی و وابستگی، میتواند محور همه چیز قرار گرفته و صرفا بر اساس خواست نفسانی خود در تمامی‌عرصه‌ها زندگی نماید.

انسانی که آنقدر ضعیف است که خار کوچکی در پایش او را از ادامه راه رفتن باز می‌دارد؛ دردی در شکمش او را چونان ماری به دور خود می‌پیچد، رنجی در دندانش، طاقتش را طاق می‌کند؛ انسانی که اگر دفع مدفوع و ادرارش به تاخیر بیافتد و یا نتواند به درستی عملیات تخلیه را انجام دهد، زمین و زمان جلوی چشمانش تیره و تار می‌شود؛ انسانی که از آبی پست و ناچیز و بدبو خلق شده و در آخر کار، لاشه‌‌‌ای متعفن و بی چیز است؛ انسانی که قادر نیست آنچه مگس یا پشه‌‌‌ای از او ربوده است را باز ستاند؛ انسانی که هرگز نمی‌تواند مرگ را از خودش دور کند و خود را نسبت به بلایا و بیماری‌ها، مصون و محفوظ سازد؛ انسانی که اگر سلامتی اش را از او بگیرند، از هر جسم بی جانی، ناتوان تر گردیده و هر روز در مسیر فرسودگی و نابودی در حال گام برداشتن است؛ این انسان با همه توانایی‌هایی که خالقش در وجودش به ودیعه گذاشته، بدون حمایت و خواست آفریننده خویش، هیچ است و هیچ کار از او بر نمی‌آید؛ پس چگونه می‌تواند، تا این اندازه «من»، متکبر و مغرور باشد و با منیت و افتخار، صرفا خود را محور زندگی اش بداند و تابع قوانین خودش باشد!

به خاطر دارم اولین باری که در زندگی ام به فردی برخوردم که خود را لائیک و بی اعتقاد به خدا می‌دانست و در همه زمینه‌ها، صرفا بر اساس خواست دفعی و میل لحظه‌‌‌ای اش عمل می‌کرد، از او پرسیدم: کسی یا چیزی برای تو عزیز است؟ گفت آری؛ گفتم خب اگر کسی بخواهد آن چیز یا کسی که برای تو عزیز است را از تو به زور بگیرد و آنطور که خودش می‌پسندد با آن رفتار کند، نظر تو چیست؟ گفت امکان ندارد، هرگز نخواهم گذاشت!

یادم هست آن روزها خبری در رسانه‌های غربی منتشر شده بود که فردی، کودکان را از خیابان می‌دزدید و پس از سلاخی آنها، از گوشتشان، نوعی کلوچه می‌پخت و می‌خورد! وقتی پس از مدتها، شناسایی و دستگیر شد، از او پرسیدند چرا این کار را می‌کردی؟ در پاسخ فقط یک جمله گفت: چون دوست دارم و از انجام این کار، لذت فراوانی می‌برم!

همانجا، این ماجرا را برای آن فرد لائیک و آزاد از هرگونه قیدی، مطرح کردم و نظرش را جویا شدم. او به شدت ناراحت و آشفته شد. پرسیدم دلیل ناراحتی و منقلب شدن تو چیست، وقتی خودت هم معتقد به بی قیدی محض و عمل بر اساس قوانین و خواست خودت هستی! – او فرزندی نداشت – و من گفتم یک لحظه خودت را بگذار جای کسی که یکباره مطلع میشود فردی فرزندش را، عزیزش را، دوست داشتنی اش را، به خاطر آنکه هوس کلوچه گوشت بچه کرده است، ربوده و به قتل برساند و کسی هم با او کاری نداشته باشد چراکه به قانون خودش عمل کرده است! واقعا می‌شود زندگی در چنین جامعه‌‌‌ای را متصور بود!

جُدا از اینکه حقیقتا هیچ بی قیدی مطلقی را نمی توان هرگز متصور بود؛ چراکه پایبند بودن به مکاتبی چون اومانیسم، یا حتی لائیک و... خودش یعنی پذیرفتن قوانین این مکاتب؛ یعنی حتی برای لائیک بودن نیز می‌بایست به قیود و قوانینی پایبند شوی که از طرف این مکاتب تعریف و تعیین می‌شود؛ اما آیا بدون وضع و پایبندی به قوانینی که حداقل مورد تایید و مقبولیت اکثریت یک جامعه باشد، می‌شود در آن جامعه نفس کشید و در امنیت و آرامش نسبی به ادامه زندگی مشغول شد؟!

حقیقتا وقتی به کسی بر می‌خورید که فرضا حتی به یک شاخه گل، به آفتاب، به هیچ شخص و شخصیتی، به هیچ کتاب و قانونی، جز خودش و آنچه مورد پسند و نظر اوست، پایبند نیست، در اولین اصطکاک و مشکل، چه ملاک و معیاری میتوان برای حل و فصل معضل با وی داشت؟ چگونه می‌توان با او به درک مشترک و قبول شاخصی مرضی الطرفین برای حل معضلات پیش رو رسید؟!

بی جهت نیست که از قدیم گفته اند، قانون بد، بهتر از بی قانونی است! یعنی آنارشیسم و هرج و مرج ناشی از بی قانونی، پیرامون انسان را به وضعی می‌رساند که زندگی که هیچ، زنده بودن آدمی‌را با مخاطرات جدی و عمیق روبرو می‌کند.

اما در این میان، آنکه قدری اهل تفکر و اندیشه بوده و با بهره گیری از عقل معاش اندیش، در می‌یابد که زیست سالم و آرام اجتماعی، نیازمند قوانین مورد قبول اکثریت آن اجتماع است، حتما می‌پذیرد که در بسیاری از مواقع، آدمی‌برای داشتن زندگی بهتر و امن تر، می‌بایست به فراتر از نوک بینی خویش بنگرد و از خود و منیت خویش بیرون آمده و به قوانین جمع و جامعه خویش احترام بگذارد و در یک رابطه دوطرفه یا چند طرفه، تسلیم و تابع قوانینی شود که بر مبنای شاخص و محوری معیّن، به آن رسیده اند و از این روی، خود را ملزم کند تا هرگز از حدود قوانین معقول عرف خویش تجاوز ننماید.

و از این فراتر و کامل تر آنکه به مدد فطرت بیدار خویش، در پی منظور آفریدگار خود از خلقت رفته و در نهایت، با بالا رفتن از پله‌های یقین و نردبان حقیقت، فلسفه آفرینش را دریافته و عمیقا به این باور مقدس برسد که تنها راه سلامت و سعادت، عبودیت و بندگی خدا و تبعیت محض و همیشگی از قوانینی است که خودِ خالق در کتابهای راهنمایی که توسط پیامبران و رسولانش به مخلوقاتش ابلاغ نموده است، می‌باشد، نه تابع نفس و نفسانیت نفوس بودن!

حقیقتا وجودی خطرناکتر و موجودی وحشت انگیزتر از انسانی نیست که جز خود و خواست خویش، به هیچ چیز پایبند نبوده و صرفا تابع قوانین خود است!

اگر این افراد، فقط برای چند دقیقه به این بیاندیشند که آیا دوست می‌دارند که همگان، هرطور که خودشان می‌پسندند با وی رفتار کنند؛ هرجور که دلشان خواست با وی در ارتباط بوده و نسبت به حقوق وی، عمل نمایند؛ هر اندازه که خواست و توانشان بود در حق وی اجحاف و ظلم نموده و به حریم او تجاوز کنند؛ و... آیا این نوع رفتارها و اعمال، مورد پسند و رضایت و آرامش قلبی و فکری شان قرار میگیرد؟ آیا آنها را راضی و خوشحال می‌سازد؟ آیا با چنین تفکر و باوری می توان از غار تنهایی خود بیرون آمده و به حیات جمعی خویش ادامه داد؟

پاسخ روشن است؛ اگر هرکس تابع خود باشد و تنها «من» ملاک و محور درستی و غلطی آرا و افکار قرار گیرد؛ چنانچه این «من»، در قدرت مطلق باشد، نتیجه اش سیاهی و نکبت استبداد است که قطعا رفته رفته موجب افول جایگاه و در نهایت سرنگونی فرد دیکتاتور و مستبد می‌گردد؛ و اگر این «من»‌ها، از چنان سطح از قدرت برخوردار نباشند، جنگلی از منیت و خودخواهی خواهند ساخت که آتشش دامن تک تکشان را گرفته و دودش به چشم همگان رفته و خشک و تر را با هم می‌سوزاند.

عقل سلیم حکم می‌کند که اگر دین نداریم؛ اگر معتقد به وضع قوانین از سوی خالق و تسلیم محض بودن در برابر فرامین خدا نیستیم؛ اگر به قبر و قیامت و مشاهده نتایج اُخروی اعمالمان ایمان نداریم؛ لااقل آزاده باشیم و رها از خودبینی و نفسانیت، انسان باشیم و پایبند قواعد و اصول انسانیت که محوری ترین قانون انسانی این است که: «آنچه برای خود می‌پسندی برای دیگران هم بپسند و آنچه برای خود نمی‌پسندی، برای دیگران هم نپسند»

لینک مطلب:

http://rahemoghaddas.blog.ir/post/335

محمدمهدی مقدم

تو هستی که کم نمی‌آورم، تو هستی که فراموش نمی‌کنم نفس کشیدن را، عشق را، زندگی را، بودن را؛ تو هستی که حریر نگاه مهربان و وجود گرمت را می‌پیچم به دور تنهایی‌های قلبم و دلگرم و آرام می‌شوم؛ تو هستی که... «ادامه مطلب» ...

♥ نامه‌‌‌ای به همسرم (2)

♥ باران من؛ برف من؛ چتر آرامش و گرمای امیدواری ام! خشک و تکیده و تنیده در پیله مرگ بودم که به لطف ایزد منان، ابر محبتت بر قلبم سایه افکند و تو در من باریدن گرفتی و مرا که به پایان رسیده بودم، آغاز نمودی و حضور سپیدت را بر لحظه‌های تیره و تارم تاباندی و سرنوشتم را از سر نوشتی.

درست پس از دوست داشتن تو بود که فهمیدم زندگی را می‌شود زندگی کرد؛ درست پس از عشق ورزیدن به تو بود که دریافتم دلربایی اندامت، زیبایی نگاهت، شیرینی خویَت، و طنین دلکش صدایت، چقدر با زیر و بم‌های ابیات سروده‌های عشقناک تاریخ، جور در می‌آید.

مگر نه آنکه خداوند حکیم در قرآن کریم می‌فرماید: «جَعَلَ مِنْهَا زَوْجَهَا»(زمر/6) و «خَلَقَ مِنْهَا زَوْجَهَا»(نساء/1) پس حیرت انگیز نیست اینکه ما تا به این اندازه به هم مانندیم و تا سر حد محو شدن در یکدیگر ممزوج گشته ایم؛ عقاید و اندیشه‌هامان، گفته‌هامان، سلیقه‌هامان، باورها و آرمانهامان، و حتی چهره‌هامان! من از بدو تولد، من از کودکی ام شبیه تو بوده ام و همزادی ام با تو بسیار عمیق و دلچسب است.

تویی که آسمان شب و روزم را منور به حضور فریبای خویش کرده ای؛ کتاب، باز می‌کنم تو را می‌بینم، گویی این پیکر توست که بر پهنه سفید کاغذها دراز کشیده است؛ حرف حرف نوشته‌های نظم و نثرم را تو مرتب نموده و پهلوی هم چیده ای؛ تویی که می‌نگاری و تویی که واسطه نگاشته هایم می‌شوی. تا جاییکه اقرار میکنم، آنکس که تو را شناخت، مرا شناخته و آنکه مرا بشناسد، تو را شنیده و دیده و لمس کرده است؛ که من توأم و تو، منی؛‌‌‌ای آنکه یکی شده با این جان و تنی...

♥ عشق جانده و محبوب جانبخش من! عاشقانه‌هایم با تو پایانی ندارد، وقتی تو بهترین اتفاق زندگی ام هستی. وقتی که راه می‌روی و عشق میسازی و عاشقی می‌باری؛ وقتی که همراستا با «کُلَّ یَوْمٍ هُوَ فِی شَأْنٍ»(الرحمن/29) هر روز و هر لحظه در پی خلق حال و افعال تازه ای، و در مسیری رو به تعالی و اوج، با سبک و شیوه‌‌‌ای بدیع، تکرار می‌شوی، ولی تکراری هرگز!

زمان می‌گذرد، تو می‌گذری، زندگی با تمام فراز و نشیبش در گذر است، اما آنکه هرگز نمیتوان از او گذشت، خودِ تویی با تمام ابعاد جسمی‌و روحی ات، با تمام زنانگی‌های دوست داشتنی ات، با تمام پندارها و کردارهای اصولمند و بر مبنای حجت شرعی ات، با تمام شیرینی‌های به یاد ماندنی ات، که حلوای قندی و دلربای لوند...

♥ گاهواره روز و شبم، آشیانه فرونشاننده رنج و تَعَبم! ازدواج با تو بزرگترین خوش شانسی زندگی ام بوده است که به عنایت خدا و اولیای الهی و وساطت فاطمه زهرا(س) در روز ولادتش، قسمت و نصیب من شده است. تو که به رسم باران، پُر از تکرار طراوتی؛ تو که به سُلک آفتاب، از میان نور در گستره حیاتم منتشر شدی؛ تو که مرا به رشته‌های ناگسستنی مهربانی مقدست گره زدی؛ تو که مرا فهمیدی و به خودم فهماندی؛ تو که پا به پای نداشته‌هایم آمدی و داشته‌هایم را فزودی و سرمایه لایزال پروردگار بر بنده فقیر و زمین گیرش شدی؛ تو که با چراغ دل دریایی ات به بام سینه طوفان زده ام آمدی و آرامش ساحل امن و امانم گردیدی؛ دوستت دارم؛ دوستت دارم و گوش شنوای حرفهایت هستم و تکیه گاه همیشگی وجودیت و موجودیتت؛ تا تو هماره بی پروا، بی آنکه بخواهی خودت را سانسور کنی، بی آنکه مجبور باشی کشش‌ها و کوششهای مشروع و معقولت را پنهان ساخته یا دفن کنی، با من و در کنار من چنان باشی که دوست میداری باشی و از من چیزهایی را بشنوی و ببینی که دوست میداری باشم...

♥ فدای شراب بهشتی لبخندهای حیاتبخشت‌‌‌ای نادرۀ افسونگر! لبخند تو خلاصه زیبایی‌هاست؛ لبخند تو کلید شکستن قفل اندوه این روح پُر درد و عاشق است؛ لبخند تو معجزه خداست که رسول چشمهای شرربارت را به پیامبری جغرافیای قلبم مبعوث می‌کند؛ لبخند تو کاریست کارستان و جهانی است بهارستان؛ لبخند تو عطر دل انگیزترین عید است و بوی خوشِ فروردین؛ لبخند تو عاشقانه ترین رکعت نماز کائنات است در میقات تنت؛ کنار تو میشود قبله گاه نیاز را در سماع روحبخش تبسم نازت پیدا کرد.

من در صدایت، آرامش؛ در چشمهایت زندگی و در لبخندهایت تولدی هزار باره می‌یابم، بخند که خنده‌هایت، قند مکرر لحظه‌هاییست که بی تو از فرط تلخی، زهرمار بود!

♥ قاب زرّین طاقچه زندگی ام، دلیل حال خوب بندگی ام! اینگونه که تو بذر عشق در دلم کاشته ای؛ اینگونه که تو نهال عاشقانه‌های ناب در قلبم رویانده ای؛ اینگونه که تو باغ و بستانی از بوته‌ها و اشجار عشقناک بر پهنه سینه ام باروَر کرده ای؛ گمان نمی‌کنم آدم باشی! نه عزیزم! تو بیگمان نمی‌توانی انسان باشی! تو نه آدمیزادی، نه فرشته! در خلقت تو نخی از تار و پود آفرینش زهرای اطهر است که اینچینت آمنۀ انسیۀ حوریه کرده است؛ در سرشت تو نوری است که گرم و روشن می‌سازد، هر ضمیر سرد و تاریکِ عزلت نشین را به اخگر عشقی ریشه دار و اصیل؛ آنچنانکه معاشرینت را به فکر وا میدارد که اول بار، خدا تو را از عشق و آرامش آفریده است یا عشق و آرامش را از تو!

♥ تنها تکرار من،‌‌‌ای قشنگ ترین تکرار مکررات عالم! هرجا می‌روم با منی؛ هر جا قدم میگذارم، فکر زیبای تو آنجاست؛ به هر کوی و برزن که می‌روم عطر تنت جاریست، بوی تار تار گیسوانت جاریست، شمیم دلکش نفسهایت جاریست؛ و من همیشه، ردّ این رایحۀ جانبخش را می‌گیرم و می‌آیم، و به تو می‌رسم، و سر از بهشت در می‌آورم.

تو هستی که کم نمی‌آورم، تو هستی که فراموش نمی‌کنم نفس کشیدن را، عشق را، زندگی را، بودن را؛ تو هستی که حریر نگاه مهربان و وجود گرمت را می‌پیچم به دور تنهایی‌های قلبم و دلگرم و آرام می شوم؛ تو هستی که دلم آسمان را، پرواز را، رهایی و تعالی را لمس می‌کند؛ تو هستی که هستی برایم معنایی لطیف تر و مفهومی‌وسیع تر یافته است؛ تو هستی که جان میگیرم و می تپم، تو هستی که نبضم با تو یکی شده و در کنارت تماشایی میشود، لحظه‌هایی که با عشق خدمت به مولایمان مهدی فاطمه(عج) در مسیر فلسفه خلقتمان سپری می‌گردد؛ ممنون که هستی، ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎﺵ همسرم، آمنه جانم ...

لینک مطلب:

http://rahemoghaddas.blog.ir/post/333

ماشاءالله لا حول و لا قوة إلا بالله العلی العظیم

الحمدلله رب العالمین

اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم وأحشرنا معهم و العن اعدائهم اجمعین

محمدمهدی مقدم